Bijna drie weken in groep 3 lig ik op een avond bij mijn tweede zoon in bed. Hij zucht diep: “Ik kan nog steeds niet lezen”. Twee bruine ogen kijken mij wat bezorgd aan en ik kan een glimlach nog net onderdrukken.
Ah joh, je zit toch nog maar net in groep drie, dat hoeft helemaal nog niet.
Ik noem dat hij al best wat letters heeft geleerd en hoe knap ik dat vind.
Het gefronste hoofd van mijn zoon vertelt mij dat mijn goedbedoelde opmerkingen niet echt hebben gewerkt. Hij heeft daar toch echt een iets andere mening over.
Nou als je net in groep 3 zit is het helemaal niet zo gek als je dat nog niet kunt hoor, doe ik nog een poging. “Maar mam dat is het echt wel en hij somt een aantal kinderen op uit zijn klas die gewoon al boeken kunnen lezen.”
En alle andere kinderen dan?
Daar houdt ons gesprek op, want wat maakt dat nou weer uit..
Het wordt me duidelijk dat hij zijn eigen persoonlijke lat op een wat ander niveau heeft gelegd, dan dat ik nodig vind en het lijkt erop dat we elkaar niet gaan vinden vanavond.
Een week later zeul ik met zwemtas, stuntsteps en drie jongens naar de skatebaan in Vathorst. De oudste zwemt voor zijn C en de andere twee leven zich uit op de skatebaan. En ik geniet dan van mijn me-time. Zo had ik het dan zeg maar bedacht, ik lekker met een boekie in de zon. De praktijk is vaak iets weerbarstiger. Lees: een hoofd zo rood als een tomaat, toch weer die zwemtas vergeten, nou ja mijn zoon dan.. en twee kinderen die NU de auto uit willen en de claxon hiervoor gebruiken. Dat die compleet in ZEN moeders je dan aanstaren en ik in recordtijd allerlei aannames doe over wat die tuthola’s wel niet denken….Relax Ren!
Deze week week heb ik de kans voor dat boekie in de zon, want het loopt gesmeerd vanmiddag, al zeg ik het zelf.
Gefascineerd bestudeert mijn zoon alle moves van ‘de grote jongens’. Met skateboards en longboards knallen ze over de baan.
Ik denk terug aan ons gesprek. Zou hij in de klas ook zo kijken naar de kinderen die al kunnen lezen?
Na een tijdje zie ik hem met zijn step naar boven klauteren. Een kort moment bekijkt hij de helling en met een strak gefocust bekkie stept hij met een vaart naar beneden. Aan het eind maakt hij een sprong met zijn step. Zo ken ik hem. Een mannetje met lef, doorzettingsvermogen en ambities. Hij wil namelijk heel goed worden in stunten op zijn step. Daar is hij heel stellig in. Wat een mooie mindset eigenlijk realiseer ik me.
Die avond lees ik voor uit Pluk van de Petteflet. Het is de derde keer dat we aan het boek zijn begonnen en heel eerlijk gezegd heb ik het nu wel een beetje gehad met mevrouw Helderder, die Zaza de kakkerlak bijna om zeep helpt. Mijn zoon daarentegen is één en al oor en kijkt gefascineerd van het boek naar mij en weer terug.
"Over een tijdje kun je zelf uit dit boek lezen', glimlach ik naar mijn zoon. "Nee joh, dan kun je hééél goed lezen hoor".
Ging je met stuntsteppen dan ook meteen van die hoge helling? , vraag ik hem. "Nee joh, eerst ging ik van de lage en toen ik dat goed kon, ging ik van de allerhoogste', glundert hij van trots. Zijn handen laten me zien hoe hoog die helling wel niet is.
"Nou, dat gaat ook zo met leren lezen, eerst lees je letters en woorden en over een tijdje lees je mij een boek voor" kijk ik hem triomfantelijk aan.
Hij kijkt me een tijdje aan en moet dan ineens heel hard giechelen. Wat een ontdekking!
Leren lezen met je stuntstep, da's zo gek nog niet!
Reactie plaatsen
Reacties