Stop & Check – Aan tafel in mijn praktijk schuiven vandaag een meisje en haar ouders aan. Ze is negen jaar en loopt tegen verschillende dingen aan, waardoor ze niet altijd lekker in haar vel zit. Op de tafel leg ik een groot A3 vel en na een tijdje vraag ik welk woord er op het midden van het blad mag staan. We komen op het woord VOELEN. Als ik haar vraag of dit woord daar mag staan, kijkt ze me aan en ze knikt. Als een rode draad onder haar verhaal en dat van haar ouders ligt het talent van dit meisje: voelen. Voor haar helemaal zoals ze is en doet. Als ik haar in het gesprek op een zeker moment vraag: Wat vind je daarvan, dan denkt ze na, je ziet haar het antwoord wat ze geeft zorgvuldig afwegen. Als ik vraag hoe iets voor haar is, dan weet ze bijna meteen het antwoord. Weten wat je van iets vindt kost haar tijd en energie, voelen daartegenover is de 'taal', die ze spreekt. Naast haar talenten, die ik één voor één uit het verhaal van ouders en dochter filter, krijgen ook de dingen waar ze nu tegen aan loopt een plek op het papier. Wat opvalt is dat ze tijd nodig heeft om woorden te vinden en dat de ander haar daardoor vaak een stap voor is. Nieuwe dingen kosten ook tijd. Het tempo van de ander is eigenlijk altijd hoger. Ook je grens aangeven als de ander te ver gaat, lukt haar nog niet. Als ik doorvraag wat er dan gebeurt, krijgen ik en haar ouders steeds meer een inkijkje. De vragen ,die in haar opkomen als er iets gebeurt en de scenario’s, die ze uitdenkt. Van buiten zie je een afwachtend meisje, maar in haar brein wordt hard gewerkt aan het afwegen van de situatie.
Esther Bergsma schrijft in haar boek ‘het hoogsensitieve brein’ over het stop-en-check-systeem. Wanneer er zich een nieuwe of lastige situatie voordoet, neemt het brein eigenlijk een pauze. Dit is een pauze om zorgvuldig af te wegen. Alles wordt als het ware op een rijtje gezet, voordat er in actie wordt gekomen. Alle scenario’s worden zorgvuldig doorgenomen en pas dan wordt er een keuze gemaakt. Dit verklaart waarom hoogsensitieve kinderen, maar ook volwassenen, meer tijd nodig hebben om aan een nieuwe situatie te wennen of om een besluit te nemen. Je kunt het vergelijken met een rem. Het remmen is nodig om goede keuzes te maken, om te bedenken wat je er eigenlijk van vindt. Er wordt gestopt of geremd en gecheckt. Wanneer de rem niet goed staat afgesteld en kinderen in de (doem)scenario’s blijven, komen ze niet meer tot leren of tot actie. Je staat als het ware verlamd op de rem. We spreken dan over een fixed mindset. Regelmatig zit hier de angst voor afwijzing of falen achter. Niet meer in actie komen of zelfs voor de situatie weglopen, betekent dat je steeds meer het gevoel hebt dat je niet mee doet, er niet bij hoort. Voor mij is het inmiddels helemaal duidelijk waar we mee aan de slag gaan. Leren omgaan met jouw mooie talent voor voelen. Dat is omdenken, ontdekken en uitgaan van wie dit meisje in de basis is. En dat voelt best verrassend; je ‘probleem’ dat eigenlijk je grootste talent blijkt te zijn.
Reactie plaatsen
Reacties