Te gast..

Donderdagmorgen. Half negen. 

Als vaste invaller van Cordeo sta ik vandaag voor groep 7. 

Achtentwintig kinderen druppelen langzaam binnen. 

Ik sta in de deuropening en aanschouw het, voor mij inmiddels, bekende tafereel. 

Bij de kapstok word ik ineens ontdekt. Het geluidsniveau daalt plotseling drastisch. 

Ik hoor gefluister. Ik neem nog een slok van mijn inmiddels lauwe koffie. 

Er wordt gekeken. Ik lach vriendelijk terug. 

Ik word bekeken. Ik denk: 'Benieuwd wat ze denken.' 

Dan komt een leerling spontaan voor me staan om zich voor te stellen. Anderen kijken het tafereeltje af en sommigen doen ook een poging met nog ietwat van terughoudendheid. 

Een volgende trekt bij het passeren zijn pet zover mogelijk over zijn voorhoofd, zodat ik zijn ogen niet kan zien. Ik tik hem op zijn schouder: "Hé wie ben jij?" De blik die ik krijg onder de pet vandaan kijkt me wat onzeker aan en als hij dan zijn naam heeft gezegd, schiet hij vervolgens het lokaal in. Eenmaal bij zijn tafel stoot hij stoer zijn maatje aan en kijkt nog even naar de deur. Een ander wacht af totdat ik haar kant op kijk en geeft een voorzichtige glimlach. Ik glimlach terug.

Weer één laat een diepe zucht en ik hoor nog net: 'Nee hé, weer een invaller.' Ik grinnik en realiseer me weer dat mijn plek als invaller zich altijd 'ónder' de leerkracht van deze groep bevindt. Ze is dan wel niet fysiek aanwezig, maar zij hoort in het systeem van deze klas, ze staat als het goed is op de eerste plek. Als invaller ben ik te gast. En tegelijkertijd ben ik leading vandaag. Een combinatie die wat vraagt van mij. Een sensitieve aanpak. Systemisch sensitief. 

Wanneer ik op de kruk van de leerkracht ga zitten voor deze groep, voel ik de blikken. 

Ik neem de tijd om rond te kijken en met elk kind even af te stemmen. 

Elk kind reageert anders en juist dit moment vind ik één van de mooiste van vandaag. Wat gaat er in al die hoofden om. 

Er staat stillezen op de planning. Een aantal kinderen heeft hun boeken al gepakt en is al begonnen. 

'Jullie juf mailde mij en vroeg mij of ik vandaag voor haar groep wilde staan.' 'Wat leuk om hier een dag in jullie klas te zijn.'

Meteen heb ik mezelf op de plek gezet waar ik als invaller systemisch sta. Ik zie gezichten ontspannen. Het zou zomaar kunnen dat ze zich bewust worden van het feit dat hun juf, mij toestemming heeft gegeven om vandaag een dag op haar plek te 'staan'. 

Van de 'wie is zij'- blik, komt er steeds meer een 'benieuwd wat je ons gaat brengen vandaag'- blik. Ik ontspan ook en vertel wie ik ben. Naast dat we samen afspraken maken over hoe het een leuke dag voor hen en voor mij wordt stel ik nog een vraag:
Zijn er dingen van jullie belangrijk voor mij om te weten? Van jullie als groep, maar misschien ook wel van jou, zodat ik daar vandaag rekening mee kan houden? 

Er wordt verrast en aarzelend gekeken. Eh.. 

Er gaat een vinger omhoog. 

'Ik heb dyslexie.' 

Er gaat er nog ééntje omhoog.

'Ik heb een TOS. Dat is een taalontwikkelingsstoornis. Ik maak daarom niet alles van mijn werk.'

Nog ééntje. 

'Ik ben soms een beetje druk'. 

Ik moedig aan: "Fijn om te weten, dat betekent dat we naast werken vandaag ook lekker gaan bewegen".

Dat werkt, want er gaat nog een vinger omhoog. Een aarzelende vinger.

'Ik weet niet of ik me zo goed kan concentreren vandaag, want mij oom krijgt een uitslag of hij darmkanker heeft'.  

De klas wordt stil. Ik toon begrip en zeg nogmaals dat juist deze dingen heel belangrijk zijn voor mij. Zo weet ik hoe je hier in de klas zit en waar je gedachten veel naar toe gaan.  

Na een tijdje met deze groep kennis te hebben gemaakt, waarin ik me weer realiseer hoe belangrijk het is om eerst die verbinding (het mooiste woord voor wat hier gebeurt, maar misschien het meest gebruikt op dit moment) te maken met deze jongens en meiden, merk ik, dat het moment is gekomen dat we aan de slag kunnen met andere zaken.  Rekenen, taal en spelling met daartussen een flinke portie beweging natuurlijk ;)  Ik draai een topdag in deze leuke groep. 

Het is net of we elkaar al een hele tijd kennen.