Wat is daar?

Wat is daar?

Ze (moeder) kiest een tegel voor haarzelf en een tegel voor haar vader. Ze legt de tegel van haar vader tegenover die van haar.

Een tijdje zijn we stil.  

Ze ervaart boosheid, wrok.

‘Ziet je vader jou?’  vraag ik na een tijdje.

‘Jazeker, hij ziet mij wel, maar hij doet niets. Hij staat daar maar!  Hij wil wel, maar hij lijkt wel bevroren daar.. ‘

Na een kleine stilte verandert haar blik van richting.  Ze staart naar een plek op de vloer vlak naast haar vader.

Ik merk het op.

‘Wat is daar?’ vraag ik haar.

‘Ik weet het niet’  

Als ik een tegel op de plek neerleg waar ze naar toe kijkt, wordt het haar ineens duidelijk.  

‘Het is het broertje van mijn vader. Hij is doodgeboren.. 

En dan zijn er tranen.

‘En mijn oma is daar ook’.  Een tegel voor oma komt bovenop de tegel van het broertje.

Ze stapt ineens van haar tegel af en komt wat dichterbij. Ineens ervaart ze dat ze kracht verliest in haar benen.

‘Ik kan bijna niet blijven staan hier’  

Het verdriet van haar oma om haar doodgeboren zoontje is zo voelbaar dat ook ik wankel op mijn benen. Op deze plek wil je liever niet zijn.  

Eenmaal terug op haar eigen plek kijkt ze naar haar vader.

In haar vader ziet ze nu ook een klein jongetje met diep verdriet om zijn mama en broertje.

Zachtjes spreekt ze de woorden uit: ‘Mama, waar ben je?’  

Ze ervaart  de onmacht van haar vader, die als klein jongetje, dit grote verdriet heeft willen dragen voor zijn mama, maar niet wist hoe. Kinderen gaan onbewust uit liefde en loyaliteit voor hun ouders dragen wanneer het voor ouders teveel is. Dit is een onmogelijke missie. 

‘Bevroren op zijn tegel’.

De woorden die ze nu geeft aan haar vader lijken ineens milder. Het oordeel lijkt plaats te maken voor begrip. Dit verdriet, hoe lang geleden ook,  hoort bij de geschiedenis van haar  opa en oma, haar vader, maar ook bij die van haar en haar kinderen. We zetten een kaarsje bij de tegel van het broertje van haar vader.  Een kaarsje voor dit kleine jongetje, maar ook om dit grote verdriet de plek te geven, die het mag hebben.  Alles en iedereen hoort erbij.

Ook leggen we iets bij de tegel van haar vader. Het staat voor het gemis van zijn mama. En daar laten we het. Zo is het goed. 

Daarna kijken we er een tijdje naar.  Een diepe zucht.

Een tijdje later stuurt ze me een berichtje.  Ze ervaart meer ruimte. Begrip voor 'de passiviteit' van haar vader. En daardoor ruimte naar het passieve bankhanggedrag van haar tienerdochter. Het gedoe wat steeds ontstaat tussen moeder en dochter lijkt na enkele weken te zijn afgenomen. De té grote lading op:  ‘Ze ligt daar maar de hele tijd niets te doen en dat maakt me regelmatig zo ontzettend boos’, lijkt zijn oorsprong te hebben gevonden. 

Ik ben Arenda Klukkert, systemisch coach voor ouders en kinderen. Een kind is onlosmakelijk verbonden aan het gezin en de familie. In mijn coaching luister ik altijd verder dan het gedrag wat lastig of ongrijpbaar is. Het gedoe wat je steeds weer ervaart, wijst vaak op een disbalans in het gezins-of familiesysteem. In mijn coaching werk ik onder andere met de krachtige methode van de opvoedopstelling. Een (opvoed)opstelling gaat verder dan het denken. We werken met jouw innerlijk beeld op een diepere (vaak onbewuste) emotionele laag. Wanneer je voor vraagstukken over steeds terugkerend gedoe in jouw gezin, maar geen oplossing  vindt, kan een opvoedopstelling inzichten geven in de oorsprong van dit vraagstuk.

#opvoedopstellingen

#systemisch coachen